Depresja poporodowa

Depresja po pojawieniu się dziecka może dotknąć także drugiego rodzica lub rodzica adopcyjnego. W odróżnieniu od tzw. „baby blues” depresja utrzymuje się przez znacznie dłuższy okres, objawiając się codziennym obniżonym samopoczuciem na przestrzeni co najmniej dwóch tygodni. Pierwsze objawy depresji pojawiają się zazwyczaj w ciągu trzech miesięcy po narodzeniu dziecka, co nie oznacza, że nie mogą dać się we znaki później, na przykład w ciągu pierwszego roku po porodzie.

Oto przykładowe objawy depresji: obniżone samopoczucie, niechęć do wykonywania dotychczas ulubionych czynności, poczucie beznadziei, poczucie winy, lęk, niepokój, trudności w zasypianiu, niemożność opiekowania się dzieckiem, myśli o samookaleczaniu lub krzywdzeniu dziecka oraz poczucie bezużyteczności.

W przypadku osób, które już wcześniej cierpiały na tę chorobę, ryzyko wystąpienia depresji poporodowej jest zwiększone. Większą skłonność do depresji poporodowej przejawiają także osoby, które ciężko zniosły ciążę oraz/lub poród, nie mogą liczyć na wsparcie ze strony partnera lub innych bliskich osób oraz osoby, których dziecko źle przyjmuje pokarm, śpi nieregularnie lub często płacze. Problem dotyczy także osób, które nie chciały zostać matkami lub powątpiewały, czy będą w stanie zaopiekować się dzieckiem.

Im wcześniej udamy się po pomoc, tym szybciej uzyskamy wsparcie w pracy nad naszym samopoczuciem. Przy wczesnej diagnozie szanse na szybkie wyzdrowienie są znacznie większe.

Leczenie depresji łączy się zazwyczaj z terapią poprzez rozmowę z pielęgniarką lub psychologiem, niekiedy także wiąże się z przyjmowaniem leków. Większość epizodów depresji mija w ciągu sześciu miesięcy, jednak w niektórych przypadkach mogą one ulegać wydłużeniu.